امتیاز بالای 29 درصد بدان معنا است که فرد تصمیماتش را به تعویق نمی‌اندارد.
تعلل یا درنگ کردن در تصمیمات و به تعویق انداختن مداوم کارها را پروکراستینیشن گویند. این عمل ساز و کاری است که فرد وظایف خود را به طور متوالی به زمان و روز دیگری معوق می‌کند و به جای انجام آنها به امور دیگر می‌پردازد. رفتار فردا فکنی سه ویژگی دارد: رفتاری غیرضروری است، وقت‌بر است و به نتیجه مستقیمی ختم نمی‌شود.
برخی عواملی که برای تعویق تصمیمات برشمرده‌اند عبارتند از:
1.احساس خود کم بینی: وقتی کسی از خود توقع دارد کاری که انجام می دهد بهترین و کامل ترین باشد و به نتیجه دلخواه نمی رسد ممکن است این احساس به او دست دهد.
2.حال نگری: بعضی انسان ها قادر به دیدن افق های دور دست نیستند و تنها زمان کوتاهی از عمر خود را می بینند انگار همه چیز برای آن ها امروز است و فردایی وجود ندارد. ناگفته نماند که افراد دم بین در امر دنیا هم موفق نخواهند بود؛ چرا که تنها مزد امروز را می خواهند و به آینده و فردا بی توجه اند.
3.بد بینی: کسانی که به زندگی خوش بین ترند، تحمل ناملایمات زندگی برایشان آسان تر است و کار برای آن ها رنج آور نیست. در مقابل افراد بد بین دست به کاری نمی زنند و منتظر می‌مانند برایشان اتفاق بیافتد.
4.کمال گرایی وسواس گونه: کمال گرایی و دقت برای خوب انجام گرفتن کار لازم است اما کمال گرایی وسواس گونه که هر چه را که انجام می دهد ناکافی ببیند راه مناسبی برای بالا بردن کیفیت نیست. برای سنجش میزان کمالگرایی خود می‌توانید به آزمون کمالگرایی مراجعه کنید.
5.راحت طلبی: لذت جویی آنی و بی تابی در رسیدن به خوشی نوعی کوته بینی است. راه رهایی از این بیماری روی آوردن به لذت جویی دراز مدت است.
6.شرمساری: اگر شما کاری کنید که آن را نادرست بدانید، در خود احساس شرمساری می کنید.این هیجان می تواند باعث عقب انداختن کار بشود.مثلا وقتی کار را دیر به مدیر تحویل می دهید و شرمنده می شوید و کار بعدی را با سردی بیشتری انجام می دهید. برای درمان این آفت تلاش کنید از خطاهای پی در پی جدا پرهیز کنید تا احساس شرم ، اضطراب و هیجان در شما پایدار نشود.
7. اضطراب: اضطراب در نتیجه ترس از عدم موفقیت در آینده به وجود می آید. شخص می ترسد که در کارش موفق نشود. این ترس و اضطراب باعث به تعویق انداختن کارها می شود. پذیرش ریسک که اقتضای زندگی است ، خود می تواند نوعی درمان به حساب آید.
